อารมณ์คนเราก็อย่างงี้แหละ ขึ้นๆลงๆ ไม่แน่นอน… อนิจฺจํ   หลังจากผ่านวันที่รุ้สึกแย่ที่สุด ก็เริ่มรุสึกตัว รู้สึกปลง เพราะเมื่อคนเราล้มแล้วก็ต้องลุกให้ไว อย่ารอให้ใครมาเหยียบหรือก้าวข้ามเราไป ลุกได้เองเป็นดี.. ไม่ต้องรอให้ใครมาฉุดขึ้น… เราต้องเดินด้วยตัวของเราเองเว้ยย…   จากจุดต่ำสุด.. เราก็มองวิกฤติให้มันเป็นโอกาสซิ… นี่แหละโอกาสเราจะแสดงให้คนอื่นรู้ว่า เราพลาดแต่เราไม่ถอย… เราต้องสู้ต่อไป…  งานชมรม… จะมัวแต่คิดว่าไม่อยากทำ หรือไม่เหมาะสมกับเรา ทำไม… มองให้มันสนุกซิ  เราต้องสนุกกับมัน… Read More »25 August 2005 เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ..

ไม่ได้ update มาเป็นแรมเดือน จนเพื่อนๆว่า (บางคนเท่านั้นแหละ) เพราะว่าคนอื่นก็ไม่มีเวลามาอ่าน blog ของเราหรอก… แฮะๆ   ตอนนี้บอกได้คำเดียวอ่ะว่าเหนื่อยโคตรๆ  เหนื่อยจนโทรม… กลายเป็นผีตายซาก ไปแล้ว.. ไม่อยากจะนึกถึงงานที่ต้องทำเลยอ่ะ มันมากซะจนท้อ….  หลายคนบอกว่า "ทำไมแกรับงานมาเยอะจังว่ะ ดูยุ่งตลอดเวลาเลย"  จะว่าไปแล้วเราไม่ได้รับงานมาเยอะนะ แต่ว่างานทุกอย่างมันประดังเข้าช่วงนี้หมดเลย อย่างงานชมรม เข้าไปตั้งแต่ปีหนึ่ง พอถึงปีสามก็ต้องทำงานเป็นปกติอยู่แล้ว  อันนี้เป็นงานที่หลีกเลี่ยงไม่ได้… Read More »22 August 2005 เพิ่งมีเวลาว่าง..นิดหน่อย!!

วันนี้ตื่นมาแล้วรู้สึกเหนื่อยมากเลย ไม่อยากลุกจากเตียงเลย แต่ยังไงเรื่องงานก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว ก็ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัน เรียบร้อย แต่ไอ้แป๊บไม่ยอมตื่นสักที ดูท่าทางมันก็อาการเดียวกะเรา… เพลีย ปวดขา เจ็บคอ…   เดินลงไปกินข้าวเช้าแบบไร้วิญญาณมากๆ แต่ละคนหน้าซีดเซียว..555   สุดท้ายวันนี้ก็ไปเปิดบูธตอน 9.50น. สายกว่าวันแรกอีก.. เฮ้ออ   วันนี้เรารู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วนะ ไม่ค่อยรู้สึกเมื่อยขาสักเท่าไร (เริ่มด้านชา) แป๊บเดียวก็เที่ยงแล้ว กินข้าว… ยืนอีกสักพัก… Read More »16 July 2005 ทำงานวันที่สอง…