September 2008

     เกือบเดือนมาแล้ว ระหว่างที่กำลังดูโทรทัศน์ ก็ได้ยินโฆษณาของละครเรื่องไหนสักเรื่อง ตัวละครแม่กับลูกคุยกัน "บ้านที่ไม่มีใครอยากกลับ เค้าไม่ได้เรียกว่าบ้านหรอกนะ" พอสื้นเสียงประโยคนั้น ก็รู้สึกจุกที่อกทันที รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เคมีภายในร่างกายปั่นป่วนไปหมด.. กระบวนการขับสารบางอย่างออกจากดวงตาดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่สมองก็สามารถสั่งระงับไว้ทันเวลา.. มันเกิดอะไรขึ้น.. มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา.. มันเป็นการพิสูจน์ให้เห็นอะไรบางอย่างหรือเปล่า.. มันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกอะไรหรือเปล่า.. ทำไมนะ.. ทำไม

นึกขึ้นได้ก็รีบกลับมาเขียนทันที กลัวจะลืมแล้วลืมลับเหมือนที่ผ่านมาช่วงนี้ข้าพเจ้ามีภารกิจล่าฝันอยู่ 2 อย่างที่ต้องทำให้สำเร็จโดยเร็ว หนึ่งก็คือเรื่องบ้านที่ไม่จบไม่สิ้นเสียที สองก็คือข้าพเจ้าเรียนร้องเพลงอยู่กับครูอิน บูโดกัน ซึ่งเป็นคอร์สที่ทาง สพต. (สโมสรพนักงานตลาดหลักทรัพย์ฯ) จัดขึ้นมาเพื่อพนักงานตาดำๆ ที่มีความใฝ่ฝันแต่ทุนทรัพย์น้อยอย่างข้าพเจ้าโดยเฉพาะ 🙂 เรียนได้ 3 อาทิตย์ล่ะ.. ได้หมายเลข V10 เค้าตั้งให้ขำๆฮาๆ ใช้เรียกในห้อง.. ครูอินเป็นกันเองมากมาย ฮาแตก เรียนแล้วไม่เครียด.. ให้ออกไปร้องเพลงหน้าห้องตั้งแต่อาทิตย์แรก ให้แอดลิป… Read More »21 Sep 08 : วอ 1 เรียก วอ 2 เปลี่ยน!!

     ครบรอบ 1 เดือนพอดีเป๊ะๆ ก่อนที่ blog จะร้างไปนานกว่านี้ ก็เลยกลับมาเขียนให้หายคิดถึงกันอีกครั้ง ช่วงหลังๆการจะเขียน blog สักอันนี่ต้องรวบรวมพละกำลังมากมายเหลือเกิน เฮ้อ.. เข้าเรื่องดีกว่า..      ช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาใครเล่น msn กับเราก็คงจะเห็นชื่อ PM ของเราตามชื่อเรื่อง.. ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ตามที่ทุกคนที่ทักเราเข้ามาคิดไว้หล่ะ.. หน้าม้าสั้นเต่อ มิใช่ชื่อเล่น… Read More »17 Sep 08 : หน้าม้าสั้นเต่อ..