25 August 2005 เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ..
อารมณ์คนเราก็อย่างงี้แหละ ขึ้นๆลงๆ ไม่แน่นอน… อนิจฺจํ หลังจากผ่านวันที่รุ้สึกแย่ที่สุด ก็เริ่มรุสึกตัว รู้สึกปลง เพราะเมื่อคนเราล้มแล้วก็ต้องลุกให้ไว อย่ารอให้ใครมาเหยียบหรือก้าวข้ามเราไป ลุกได้เองเป็นดี.. ไม่ต้องรอให้ใครมาฉุดขึ้น… เราต้องเดินด้วยตัวของเราเองเว้ยย… จากจุดต่ำสุด.. เราก็มองวิกฤติให้มันเป็นโอกาสซิ… นี่แหละโอกาสเราจะแสดงให้คนอื่นรู้ว่า เราพลาดแต่เราไม่ถอย… เราต้องสู้ต่อไป… งานชมรม… จะมัวแต่คิดว่าไม่อยากทำ หรือไม่เหมาะสมกับเรา ทำไม… มองให้มันสนุกซิ เราต้องสนุกกับมัน… Read More »25 August 2005 เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ..