18 May 09 : ฉันจะกลับมาบันทึกจดหมายเหตุนี้ไว้เพื่อประโยชน์ของตัวฉันเอง

เวลาผ่านมา 2 เดือนแล้ว ยังไม่ได้ up blog เลย วันนี้เลยตั้งใจกลับมาเขียนสักหน่อย แต่ก็นึกประเด็นไม่ออกเลย รู้แต่ว่าช่วงนี้ความจำสั้นมาก ถึงมากที่สุด หัวไม่อยากจะคิดอะไรเลย อยากนั่งอยู่เฉยๆเงียบๆ รู้สึกว่าตัวเองไร้สาระมากๆ ถ้าจะกลับไปเรียนตอนนี้คงแย่แน่เลย

นับวันรู้สึกว่าความคิด ความอดทน ความตอบสนองต่อสิ่งรอบกาย มันเริ่มแย่ลงทุกทีๆ ยืนออกมามองตัวเองแล้วรู้สึกว่า มันไม่ใช่ตัวเราหว่ะ ทำไมตัวเราถึงเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลงได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งกลับมาอ่าน blog เก่าที่เคยเขียนไว้ บางทียังงงเลย เฮ้ย เราเคยผ่านเหตุการณ์อย่างงี้มาในชีวิตด้วยเหรอ เราเคยมีความคิด มีทัศนคติต่อสิ่งรอบกายยังงั้นด้วยหรือ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากเลย ทุกอย่างมันดูแย่ลง สิ่งดีๆมันก็หายไป เลือนหายไป หรือว่ามันจะเป็นสัจธรรมว่ะ เวลาผ่านไปอะไรมันก็เปลี่ยนแปลง อะไรมันก็เปลี่ยนไป ครับ! ผมเชื่อข้อนี้ แต่มันเปลี่ยนเร็วไปไหมครับ มันเร็วจนรู้สึกว่า เฮ้ยชีวิตนี้มันช่างดูไร้คุณค่าไปเลย สิ่งที่ทำมา สิ่งที่เคยภาคภูมิ ไม่นานมันก็สลายไปหรือ??

ตอนนี้ก็ขึ้นปีที่ 5 แล้วสินะ สำหรับ spaces แห่งนี้ ผ่านมา 4 ปี นับวันเราก็เริ่มเห็นคุณค่าของสิ่งที่ได้บรรจงเขียนออกมา มันเป็นจดหมายเหตุที่ดีเยี่ยมเลยล่ะ อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้ระลึกไว้ว่าเราเคยผ่านอะไรมาบ้าง สิ่งดีสิ่งแย่หรือสิ่งที่ไม่อยากจำ มันก็อยู่ในนี้ ได้เห็น ได้บันทึกบทเรียนต่างๆ ได้กลับมานั่งอ่านความคิดตัวเองเก่า มันไม่เหมือนเดิมจิงๆ 

มันน่ากลัวจริงๆนะ อาทิตย์ที่แล้วเข้ามาอ่านประวัติตัวเอง เส้นทางสู่โปรแกรมเมอร์ อ่านแล้วขนลุก ไม่น่าเชื่อว่าเราอ่านแล้ว เหมือนไม่ใช่ชีวิตตัวเอง หลายส่วนหลายตอนอ่านแล้วต้องฉุกคิดว่ามันเคยเกิดขึ้นกับเราด้วยเหรอ.. เฮ้ย!! กูเป็นไรว่ะ  หลายอย่างเลือนหายไปเร็วมาก อ่านไปแล้วจากขนลุกกลับกลายเป็นความเศร้า สิ่งต่างๆในหัวกูนี่มันจะอยู่ได้อีกนานเท่าไรว่ะ วันดีคืนดีตื่นมากูอ่านจะลืมก็ได้ว่า กูเป็นใคร และกูทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย….  แต่พออ่านจบแล้วก็กลับมารู้สึกภูมิใจว่า เออ ชีวิตกูแม่งเป็นนิยายมาก กว่าจะสร้างตัวจากเด็กฐานะปานกลางต้องขอทุนที่ไม่มีใครสนใจตอนปีหนึ่ง อยากเข้าสังคมกับเพื่อนๆแต่ขัดสนด้านเงินทองจนหลายคนก็สงสารเป็นธุระให้ คืนสู้เหย้าโรงเรียนยิ่งไม่ต้องพูดถึง หลากหลายความกดดันประดาเข้ามา จนต้องผันตัวเองมาเป็นนักล่ารางวัลตอนปีสอง เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้ก็เอามาเป็นทุนนี่แหละ เก็บไปเรื่อยๆ จนจบ ก็เอามาซื้อบ้านให้ครอบครัว ภาระกิจยิ่งใหญ่ข้อแรกของชีวิตข้าพเจ้าผ่านไปแล้ว.. จงภูมิใจเสียเถิดนะ

สับสนว่ะ กูเหนื่อยว่ะ หลังจากจบมากูใช้คำว่าเหนื่อยสุรุ่ยสุร่ายมากเลย นั่นสิ.. ความอดทนกูต่ำลงสินะ

ธีรเดช ณ ภวังค์แห่งความสับสน