วันนี้เป็นวันเลี้ยงรุ่น CP30 Reunion จัดที่ Reflection ซอยอารีย์ 3 กว่าเราจะไปถึงก็ 3 ทุ่ม.. ฝนตก + รถติด พอดีนั่งรถเพื่อนไป ก็เลยยิ่งช้าเข้าไปใหญ่ ไปถึงคนเค้าก็จะกลับกันแล้วหว่ะ เซ็งเลย ไม่เจอเพื่อนๆมา 1 ปีเต็ม แต่พอมาถึงก็ไม่ค่อยได้คุยเท่าไหร่ เซ็งเล็กน้อย ถึง ปานกลาง..
ก็ยังดีกว่า เนเน่ และ แชมป์ ที่ยังต้องทำงานอยู่ที่บริษัท เจองานสายฟ้าฟาดด กว่าจะได้กลับก็ 5 ทุ่มละมั้ง..
ไม่นานก็แยกย้ายกันกลับ.. เหลือเป็นความว่างเปล่าเหมือนเดิม.. เหมือนไม่ได้ไปงาน Reunion เลย.. วันนี้รู้สึกแปลกๆจริงๆ
"เพื่อนๆได้ดิบได้ดีกันหมดแล้ว"
"ทำไมบริษัทอื่นเค้าว่างงานจังว่ะ.. งานน้อย เงินเยอะ"
"กรูละงานเย๊อะ เยอะ.. เงินก็น๊อยน้อย.. ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีความแน่นอนด้วย.. เฮ้อ"
"เพื่อนๆดูมีเป้าหมายที่แน่นอนเนอะ.. เรายังหาตัวตนไม่เจอ ยังไม่รู้ว่าชอบอะไรกันแน่"
กลับบ้านกับแปม.. เพื่อนตั้งแต่ ม.ปลาย ซึ่งปีนี้ก็จบโทแล้ว จบคนเดียวในรุ่น (5 ปีตรีโท).. น่าภูมิใจจริงเลย..
ตอนนี้หัวเคว้งมากมาย.. อยากคุยกับเพื่อนๆ อยากเจอกับเพื่อนๆอ่ะ… งอแงๆๆ
บาย
ง่า.. คนไม่ได้ไป – -"
จริง! ยังไม่ได้คุยกับเพื่อนๆเท่าไรเลยอ่ะ
มันพูดยากนิ จุดที่คนเราจะพอใจกับชีวิตตัวเองน่ะ