บล็อกแห่งนี้ก็ดำเนินมาถึงวาระครบรอบ 3 ปีแล้ว เร็วเหมือนกันนะนี่ ไม่รู้ว่าบล็อกนี้เป็นบล็อกที่เท่าไรแล้ว แต่ก็รู้สึกว่าน่าจะเกือบ 200 ได้.. จริงๆมันครบรอบมาตั้งแต่ปลายเดือนเมษายนแล้วล่ะ แต่เจองานถาโถมเข้ามา กว่าจะระลึกได้ก็ตอนนี้ล่ะ..
บล็อกแห่งนี้ก็เป็นที่รวบรวมเรื่องราวทุกอย่างของเรา ถ่ายทอดตามใจฉัน เรื่องไหนอยากเล่าก็เล่า ไม่อยากเล่าก็เล่า เรื่องไหนที่ไม่ควรเผยแพร่ก็จะเล่า.. ไงล่ะ.. ตามใจฉันหรือเปล่า 55
เรื่องส่วนใหญ่ที่ลงในบล็อกนี้ผ่านการบรรจงร้อยเรียงคำ และทวนหลายรอบหลายครา จนบางทีก็คิดไปเองว่า ทำไมเราต้องมาให้ความสำคัญอะไรกับบล็อกมากมายฟร่ะ.. เห็นคนอื่นส่วนใหญ่ เขียนประมาณว่า คิดอะไรออกก็เขียนๆไป เขียนเป็น stream ออกมาเรื่อยๆไม่เห็นต้องมาเรียบเรียงอะไรให้เมื่อยตุ้มซับซ้อนวุ่นวาย เสียเวลา.. ไม่อยากบอกเลยว่าบางบล็อกกว่าจะเขียนเสร็จ ใช้เวลาเกือบ 2 ชม.. แม้ว่าจะเป็นบล็อกสั้นๆก็เหอะ.. แต่ก็นะก็รู้สึกว่ามันเป็นผลงานของเราก็อยากจะทำให้มันดีๆ.. เพื่อมิตรรักแฟนเพลงทุกคนอ่านแล้วจะได้ไม่ด่าทอมาภายหลัง.. 🙂
ช่วงปีที่ผ่านมาจำนวนบล็อกลดลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะเป็นช่วงหลังจากจบการศึกษาไปแล้ว.. พอเริ่มทำงาน ชีวิตก็เป็น routine ทันที.. เป็นหุ่นยนต์กระป๋อง ทำงานซ้ำซาก.. เรื่องที่ได้ประสบพบเจอก็น้อยนิดเต็มที.. จะมีอะไรแปลกใหม่ก็เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ และดันประจวบเหมาะกับงานชิ้นสำคัญที่ต้องทำ ก็เลยไม่ได้ไปไหน.. จันทร์-ศุกร์ ซ้ำซากกับงานมาแล้ว เสาร์-อาทิตย์ ก็ต้องมาซ้ำซากกับชีวิตส่วนตัวอีก.. ไม่มีสิ่งใดแปลกใหม่ให้เอามาขบคิดและกลั่นกรองออกมาเป็นข้อความได้เลย.. ทุกอย่างจึงออกมาเป็นดั่งฉะนี้แล..
ขึ้นปีที่ 4 แล้ว.. คงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเยอะ.. บทความคงจะ drama มากกว่าเดิม อาจจะมีช่วงพีคสุด หรือไม่ก็บ้าไปเลย.. คอยติดตามละกัน.. แต่สัญญาว่าจะไม่ทำให้แฟนๆน้ำตาตกอีก.. (พูดพลางมือไขว้หลังอิ๊บไว้) จะพยายามครับ.. 🙂
