ชีวิตก็ยังวุ่นวายเหมือนเคย.. อาทิตย์ที่แล้วนอนไม่พอทั้งอาทิตย์เลย.. เพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่บ้านนิดหน่อย ตารางเวลาเลยเลื่อนไปหมดเลย.. เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้พัก ต้องคอยจัดการเรื่องบ้าน.. นอนน้อย.. ร่างกายโทรม.. สิวขึ้นพร้อมกันสามเม็ด ม่ายยยยย… ขอให้มีเวลาว่าง และอารมณ์พร้อมหน่อยนะ จะเล่าให้ฟัง..

     วันอาทิตย์ที่ผ่านมา (27 Jan).. เจ้าหมาอ้วน หมาประจำคณะวิศวะจุฬาฯ..ได้จากพวกเราไปแล้วนะครับ.. โคตรเศร้าว่ะ.. โคตรผูกพันกับมันมากเลย.. ทุกทีไปคณะก็ต้องเจอมัน.. แค่ได้เจอ แค่เรียกไอ่อ้วน.. มันก็กระดิกหางแล้วเดินมาหาแล้ว.. เห็นกันมาตั้งแต่ปี 1 จนจบรับปริญญา ก็ยังเจอมันอยู่.. วันรับปริญญาหาไอ่อ้วนไม่เจอ สงสัยคิวถ่ายรูปจะเต็มมั้ง.. เจ้าอ้วนขยันเข้าห้องเรียนกว่านิสิตบางคนเสียอีก.. เข้าเรียนทั้ง cal chem eng manage blabla.. และไอ่อ้วนคงเป็นอภิสิทธิ์ชนตัวเดียวมั้งที่สามารถเดินเข้าห้องเชียร์ได้โดยไม่มีใครไล่.. เชื่อว่ามันยังเข้าห้องเชียร์มากกว่าบางคนเสียอีก.. แค่ได้ยินเสียงบูม ก็วิ่งกระดิกหางมาแล้ว.. ตอนดึกๆใครกลับดึกมันก็จะเดินมาส่งเป็นเพื่อนด้วย..  เรื่องราวของมันมากมาย จนไม่อาจเล่าในที่นี้ได้หมด.. ถึงตอนนี้เจ้าก็ได้จากไปแล้ว หลับให้สบายนะเจ้าอ้วน.. หวังว่าความดีทั้งหลายที่เจ้าได้ทำมาจะช่วยนำส่งให้ภพหน้าได้เกิดมาเป็นนิสิตวิศวะจุฬาฯ ด้วยเถิด.. 🙂 

     วันนี้ระหว่างเดินทางกลับบ้านบน BTS ก็เจอน้องนาย(ไอ่ปิงปองในรักแห่งสยามอ่ะ)ในระยะประชิด..  ต อนแรกก็ไม่รุ้หรอกคุยโทรสับอยู่.. คุยเสร็จได้ยินพวกวัยรุ่นพูดจาโวยวายกวนประสาทข้างๆหู เรื่อง Hi5 ก็เลยหันไปดู.. อ้าวไอ่น้องนายนี่หว่า.. เอ้อ พูดจากวนประสาทดีวุ้ย.. น่าตบกะโหลก 55..

     ฝนตกมาก็ดีช่วยบรรเทาร้อนหน่อย.. แต่อย่ามาตกหลงฤดูได้ม้ายยย… ฉานกะลังรอหน้าร้อนอยู่.. บ้านจะได้ไม่ชื้นน.. จะได้ทาสี.. ทาครั้งก่อนไปก็ช่วงหน้าฝนสีมันไม่ติ๊ดดด..  ร่อนหมดแล้ว.. ว้อยย..

     หงุดหงิดๆ เหนื่อยๆ เมื่อไรจะผ่านพ้นช่วงเวลานี้เสียที ว๊ากก..

บทแทรก.. เหตุเกิดเมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว ระหว่างที่ก้าวลงจากรถเมล์ ก็รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตบางอย่างเกาะอยู่ที่ขา ด้วยประสาทสัมผัสอันดีเยี่ยม ข้าพเจ้าก็รีบสลัดโดยพลัน.. ระหว่างที่ข้าพเจ้ากำลังเบือนหน้าเพื่อหันไปมองผู้ต้องสงสัย ทันใดนั้นเอง.. ก็มีวัตถุประหลาดส่งเสียงหึ่ง ผึบผับๆ บินเฉียดหู และแก้มขวาของข้าพเจ้าไป.. ในเบื้องหน้านั้น.. ได้ปรากฏภาพสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ที่ข้าพเจ้าคุ้นเคย แต่ไม่ได้พบเห็นเป็นเวลานานกว่า 10 ปี  ใจข้าพเจ้าเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นปนตกใจ..  มือพลันชี้ไปยังสิ่งมีชีวิตตัวน้อยนั้น และตะโกนออกไปว่า..  

                                     "ไอ่สาดดดดดด.. แมลงสาปบิน!! "

ขอสาดดดดดดด….  ยาววว ยาวววววววว…  แมร่งบินปาดหน้ากรูด้วย.. บัดซบที่ซู้ดดดดด.. กรูคิดว่าย้ายมาจากบ้ายนอก จะไม่เจอพวกมรึงแล้วนะ.. ยังจะมาจองล้างจองผลาญกรูอีกทามมายยย… กรูไปทามรายให้พวกเมิงงงงง….T.T   ท่านลองนึกภาพแมลงสาปบิน ผึบผับๆๆ แบบไม่รู้ทิศทาง เป็นการเคลื่อนที่แบบ brownian movement บินแบบกระเจิงมาก.. บินไปข้างหน้าอยู่ดีๆ ก็บินถอยหลังมากระทันหัน.. คุณไม่สามารถเดาใจมันได้เลย..เฮ้อ..ไอ่แมลงสาปตอนบินเนี่ย.. เป็นอะไรที่โคตรเฮอร์เรอร์มาก..  น่ากัววว จบข่าว..