ค่ายปีนี้จัดที่ รร.บ้านนาทุ่ม อ.ด่านซ้าย จ.เลย ห่างจากตัวอำเภอประมาณ 2 kms. เดินทางสะดวกมาก มีถนนตัดผ่านหน้า รร เลย.. ครั้งนี้เราขึ้นไปช่วงกลางค่าย ลางานไป 1 วัน นั่งรถทัวร์ไปตั้งแต่คืนวันศุกร์ 19 Oct กลับมาพร้อมกับชาวค่ายวันที่ 23 Oct
ค่ายนี้เราขึ้นไปในฐานะของพี่เก่ามาเยี่ยมค่าย มาดูว่าค่ายของน้องๆเป็นอย่างไรบ้าง แต่ไม่ใช่ว่ามาเยี่ยมแบบเดินไปมาไม่ทำอะไรหน่ะ.. โดยทางปฏิบัติแล้วเราก็ขึ้นมาเป็นชาวค่ายคนหนึ่งนั่นแหละ.. ขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจให้น้องๆ.. เหมือนตอนที่เราเป็น staff หน่ะแหละ.. พอมีพี่ๆตามขึ้นมาด้วย พวกเราก็อุ่นใจในระดับหนึ่ง.. ที่ว่าอย่างน้อยเราก็มีคนคอยให้คำปรึกษาได้.. ไม่งั้นเครียดตายเลย!! เนอะ!
แว๊ปแรกที่เราเห็นค่าย เรารู้สึกแปลกใจนิดหน่อย.. ทำไมมันอยู่ในตัวเมืองอย่างนี้ล่ะ? ทำไมหมู่บ้านดูเจริญจัง? บางบ้านมีดาวเทียม มีโทรทัศน์เครื่องเบ้อเริ่ม ใหญ่กว่าบ้านเราอีก.. ก็เลยคุยๆกับพี่ๆทุกคนก็เห็นพ้องกันหมด.. มันไม่ให้บรรยากาศของค่ายเลยง่ะ.. เหมือนมาเที่ยวมากกว่า.. ระหว่างนั้นใจเราก็คิดเลยเถิดไปถึงสถาพ+บรรยากาศภายในค่ายแล้วล่ะสิ.. เหลือบไปดูมือถือ สัญญาณเต็มเลย.. มีทุกเครือข่ายด้วย.. ให้ตายสิ!! แล้วน้องๆจะคุมกฎค่ายได้เหรอ.. หมู่บ้านนี้มีความเจริญเข้ามามากแล้ว.. วัตถุก็มีเข้ามามาก.. วิถีชีวิตชาวบ้านก็เปลี่ยนไป ซึ่งต่างจากชาวบ้านที่อยู่บนเขาในถิ่นทุรกันดารอย่างแน่นอน..
และไม่นาน.. ความคิดต่างๆนานาเหล่านั้นก็ถูกพิสูจน์ให้เห็นจริงหลังอาหารมื้อแรก.. ตอนแรกที่เห็นบอกได้คำเดียวว่าอึ้ง!! อึ้งมากๆ.. ไม่คิดว่าค่ายจะเละได้ขนาดนี้.. ชาวค่ายเดินถือมือถือคุยกันสบายใจเฉิบ.. กล้อง SLR, Compact, Lomo ถือกันให้ว่อนค่าย.. พูดจาไม่สุภาพต่อหน้าเด็ก มีคำหยาบหลุดออกมาตลอด แม้ว่าจะอยู่ในบริเวณวัดก็ตาม.. ชาวค่ายออกนอกบริเวณค่าย.. และซื้อของจากชาวบ้าน.. ซึ่งเป็นการละเมิดกฎค่ายแทบทั้งสิ้น.. นอกจากนั้นมีสิ่งที่เห็นชัดอีกอย่างคือ ชาวค่ายไม่รักษาเวลา ทำให้ทุกกิจกรรมเลทหมด.. พอเลทมากๆก็นอนดึก ต่อไปคงต้องเข้มงวดเรื่องนี้ให้มากๆล่ะ.. ช่วงแรกๆที่ได้สัมผัสกับค่ายรู้สึกแย่มากๆ.. จี๊ดขึ้นสมองเลย.. พยายามจะสอบถามจาก staff ดูว่าเกิดอะไรขึ้น.. เห็นแต่ละคนก็เหนื่อยอ่อนกับปัญหาที่เกิดขึ้นมาเช่นกัน.. เราก็เลยเอาประเด็นต่างเหล่านี้มานั่งคิดและไตร่ตรองดูว่าเกิดจากอะไร.. สิ่งที่ได้ชัดเจนคือ.. สถานที่ทำค่ายเป็นสาเหตหลัก รองลงมาคือกฎค่ายและคนคุมกฎ.. เรื่องสถานที่หากหาสถานที่ได้ตรงตามวัตถุประสงค์ของค่าย การคุมกฎจะสบายไปทันที.. ไม่ต้องกังวลเรื่องมือถือ.. ไม่ต้องกังวลเรื่องคนออกนอกค่าย.. เพราะพอพระอาทิตย์ตกมันก็จะสว่างแค่ รร อย่างเดียวเลย.. การใช้จ่ายเงินของชาวค่ายก็จะลดลง.. ขอให้ยึดวัตถุประสงค์ที่ว่าเรามาทำประโยชน์ให้ชุมชนในถิ่นทุรกันดาร.. อย่าให้ชาวบ้านมองเราว่าเราเอาเงินมาให้ชุมชน.. แล้วคุณค่าของพวกเราก็จะลดลงไป.. ส่วนเรื่องคำหยาบ เรื่องกล้อง และเรื่องเวลา ก็ขึ้นอยู่กับ staff แล้วล่ะ.. ว่าจะจัดการอย่างไร ซึ่งมันไม่เกินความสามารถของ staff หรอก.. ใช่มั้ย? 🙂 แต่เหนือสิ่งอื่นใด.. ก็คือคนนี่แหละ.. ชาวค่ายทุกคนควรให้ความสำคัญกับกฎค่าย และถือปฏิบัติตาม..
เมื่อสามารถลดปัญหาต่างๆเหล่านี้ได้แล้ว staff ก็จะได้มีเวลาไป concentrate กับกิจกรรมอย่างอื่นมากกว่า.. แต่ในความคิดเรานะ.. กฎยังไงก็ต้องเป็นกฎ เราตั้งขึ้นมาเพื่อให้กลุ่มคนปฏิบัติตามเพื่อดำเนินตามวัตถุประสงค์และเพื่อประโยชน์ส่วนรวมและสวัสดิภาพของชาวค่ายทุกคน เมื่อชาวค่ายตัดสินใจที่จะมาออกค่ายด้วยกัน ก็ควรจะเปิดใจยอมรับกติกาส่วนรวมที่ตั้งขึ้นมาหน่ะ.. เราก็รู้อ่ะนะว่า generation มันเปลี่ยนไปแล้ว.. อะไรหลายๆอย่างมันก็เปลี่ยนไป แต่ความเป็นค่ายก็ควรจะคงไว้.. เราอยากให้รุ่นน้องๆได้รับสิ่งดีๆ ความรู้สึกดีๆ รวมถึงประสบการณ์ดีๆ เหมือนที่เราเคยได้รับจากค่ายนี้.. ไม่อยากให้มันสูญหายไปตามกาลเวลาเลย.. เราจะพยายามละกันนะ..
ถึง staff ทุกคน.. ค่ายนี้ก็จบลงได้อย่างสมบูรณ์แล้วนะ.. พวกแกก็ทำได้ดีเลยล่ะ.. ปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรหรอก เพียงแค่มันมาประดังในช่วงเวลาเดียวกัน และบางเรื่องก็สืบเนื่องเรื้อรังอยู่แก้ไม่ได้เสียที มันก็เลยดูเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมา จริงๆแล้วปัญหามันเกิดขึ้นในทุกค่ายอยู่แล้ว หวังว่าค่ายนี้พวกแกคงจะได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในค่ายนี้ ก็ลองเอากลับไปประชุมดูว่ามันเกิดจากอะไร ควรจะมีแนวทางแก้ไข หรือตั้งรับอย่างไร แล้วเอาไปปรับใช้กับค่ายหน้านะ.. staff ด้วยกันเองก็คุยกันให้มากๆ อย่าเก็บเอาไว้ในใจคนเดียว เราทำงานร่วมกันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน.. เปิดใจรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นๆ.. มีปัญหาอะไรกันก็เปิดใจกัน คุยให้จบบนค่าย อย่าค้างคาคนเดียว.. พวกแกคงได้สัมผัสแล้วนะว่าความรู้สึกของ staff ในวันเปิดใจเป็นอย่างไร.. คงหายเหนื่อยไปเลยสิ.. เราเหนื่อยมาด้วยกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน ร้องไห้มาด้วยกัน และในที่สุดเราก็ก้าวสู่ความสำเร็จด้วยกัน.. พี่ก็หวังว่าแกคงรู้สึกไม่ต่างไปจากพี่หรอกนะ 🙂
มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ๆได้นะ.. พี่จะคอยดูแลอยู่ห่างๆ..
ถ้าอยากให้ช่วยเหลืออะไร.. ไม่ต้องเกรงใจบอกมาได้เลย..
พี่เต็มที่กับน้องๆเสมอ..
สู้ๆค้าบบบ.. ค่ายหน้าเอาสุดๆไปเลยนะไอ่น้อง.. จะคอยเป็นกำลังใจให้
ที่เขียนนี่ไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิ หรือ ซ้ำเติม น้องนา… 🙂
ตั้งใจจะเขียนไว้เป็นบันทึกทางความคิดเฉยๆ
ส่วนเรื่องการแสดงความคิดเห็นก็ถือเป็นผลพลอยได้เนอะ..
จะได้เอาไปปรับปรุงในค่ายครั้งหน้า
แต่ยังไงผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปค่ายนา..
พูดตรงๆเลยนะ.. ค่ายเป็นสิ่งเดียวที่ยังทำให้ผมได้รู้ว่า "ผมยังมีคุณค่าอยู่ "