ช่วงนี้ปวดหัวทุกวันเลยหว่ะ… ปวดแบบตึ๊บๆ… หัวหนักๆ เหมือนมีอะไรอยู่ข้างในเต็มหัวไปหมด…
มักจะเกิดอาการวิงเวียน… และความสามารถในการรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงรอบตัวลดลง
ทั้งอาทิตย์นี้… เรียนอะไรก็ไม่เข้าหัวเลย… เพลีย.. ง่วงนอนตลอดเวลา..
แม้ว่าจะ dope โปรตีนไปแล้ว.. มันก็เอาไม่อยู่ แปลกมากๆ
เป็นอะไรไม่รู้… อยากมีชีวิตที่สดใส..
ไม่อยากเครียดอีกต่อไป…
เออ.. เมื่อวานไปขอดูข้อสอบวิชา Data Mining..
เราได้ 0 หลายข้อเลย.. ไอ่ข้อแรกที่ใ้ห้จับคู่ เราได้ 4 เต็ม 15..
ข้อที่ได้ 0 ก็เกิดมาจากแปลภาษาอังกฤษผิด… (class as "+" ไอ่เราก็นึกว่าเป็น hit)
มีศูนย์อีก.. ข้อไรไม่รุ.. เกิดจากเข้าใจโจทย์ผิดนี่แหละ..
ตอนแรกที่เข้าไปดู อ.ก็บอกเลยว่า ครูตรวจก็สงสัยทำไมได้น้อย..
"ครูว่าเธอไม่ปกติ!!"
"ข้อมีี้คนมากกว่า 90% เค้าทำได้ เค้าแปลโจทย์ออก" นั่นหน่ะซิ.. ทำไมเราทำไม่ได้หล่ะ
"เธอมีโอกาสได้ A แต่เธอคงต้องทำให้ Top class"
แต่ละประโยคนี่ให้กะลังใจดีจิงๆ..เนอะ..
สรุปตอนนี้ ตกมีนทุกวิชา!!
ความหวัง 2nd Honour คงยากเต็มที..
เริ่มหมดแรงแล้วหล่ะ…
เริ่มเบื่อชีวิตการเรียนขึ้นไปทุกที…
อยากทำอะไรที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดี และมีความกดดันน้อยที่สุด..
ความคิดเก่าๆ ความกดดันเก่าๆ เริ่มกลับมา.. ทำไมเราถึงมายืน ณ สถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้..
เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินชีวิตของเราใช่มั้ย… เหมือนสวรรค์กำลังเล่นเกมส์อะไรสักอย่างกับเราอยู่..
เราต้องเดินไปตามเกมส์ที่วางไว้เหรอ… ใครกำหนดชีวิตเรา…
ขอเราเลือกเส้นทางเดินของเราเหอะนะ… เราจะตัดกิเลสตัณหา ความเห็นแก่ตัวทุกสิ่งทิ้งไป
เหลือไว้แต่กายและใจที่ปราศจากความละโมบ…
ปล่อยวางเถอะ…
ชีิวิตของเจ้า.. เจ้ากำหนดเองได้..
ใครจะว่าปะไรก็ช่าง.. ใครจะเป็นปะไรก็ช่าง..
ถึงเวลาทำลายกรอบของตัวเองเสียแล้ว.. อยู่ในกรอบนานๆก็ระเบิดได้นะเว้ย..
ps. ช่วงนี้อยู่ในที่แคบๆไม่ค่อยได้ เช่น รถเมล์ จะรู้สึกอึดอัด กระวนกระวาย และเครียด
ps2. ตอนนี้อยากมีคนที่รู้ใจสักคน อยากมีแฟนนน.. เด๋วนี้เห็นเพื่อนๆเดินกะแฟนแล้วอิจฉา… คงมีฟามสุขใช่เล่น..
อยากไปค่ายสร้างสะพานอ่ะ คิดถึงบรรยากาศบนค่าย
คิดถึงชีวิตที่ไม่ต้องคิดอะไร ไม่มีเรื่องวุ่นวายให้ปวดหัว
มันคือโลกในอุดมคติจิงๆหว่ะ…
สำหรับผม.. ค่ายนี้คงเป็นสถานที่บำบัดจิตใจที่ย่ำแย่ของผมให้มีความหวังและพร้อมลุกขึ้นสู้ต่อไป..
ถ้ากรูยังไม่ได้งานทำ… กรูสัญญาว่ากรูจะไปช่วยพวกมรึงสร้างสะพานของพวกเราจนสำเร็จเว่ย…
(ฟุ๊ก นัน แบงค์ เสือใหญ่ ดิว แหวน และท่าน ปจ.เตอร์)
แวะมาเยี่ยมเยียนหนะ
-พออ่านแล้วรู้สึกเป็นห่วง
-สิ่งที่ทีกำลังคิดนั้นถูกต้องแล้ว ปล่อยวาง คำง่ายๆแต่ทำยากฉิบเป๋ง แต่ก็ยังดีกว่าไม่ปล่อยออกซะบ้าง
-ที่แกเป็นอยู่หนะมันเกิดมาจาก คนอื่นคาดหวังในตัวเราหรือเพราะเรากดดันตัวเราเองกันแน่ ลองคิดดูว่าอย่างไหนมากกว่ากัน
-ถ้าเกิดเพราะเรากดดันตัวเอง คาดหวังไว้สูงเกิน แล้ว สมมตินะ กำลังเราไปไม่ถึงตามที่เราหวังเราก็ต้องเผื่อใจไว้บ้าง
-เรื่องบางอย่างนะพอมันผ่านไป แล้วเรากลับมานึกถึงอาจจะคิดก้ได้นะว่า ไมเราต้องเครียดด้วยวะ
-สุขหรือทุกข์มันอยู่ที่ใจจริงๆ คิ้วหนะบอกกี่ทีแล้วว่าขอซื้อสิบบาท หยุดขมวดได้แล้ว หรือจะให้เปลี่ยนเป็นซื้อร้อยนึงฮะ ไอ้น้องชาย555
พี่นัน
ป.ล.ไม่รู้ว่าคอมเม้นตรงประเด็นหรือป่าวนะ พี่ไม่ได้คุยกะทีมานานแล้ว เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง ก็ สู้ว้อยยละกัน
เอามาให้อ่าน เผื่อจะหายฟุ้งซ่านบ้าง แต่ชั้นคิดว่าแกน่าจะเคยอ่านแล้วแหละ ไม่ได้ว่าแกเพี้ยนนะ ชั้นก็เพี้ยน แต่ปลงตั้งนานแล้ว
http://www.dmh.go.th/news/view.asp?id=718