เอ้อ… ปีนึงทำไมมันเร็วอย่างงี้เนี๊ยะ รับน้องอีกแร้ว เราก็ขึ้นปีสามแล้วด้วย แก่จัง….
ปีนี้ก็ทำบ้านโซ้ยตี๋หลีหมวย เหมือนเดิม ได้น้องตั๋งวิดวะ เป็นพ่อบ้าน แล้วน้องมดอักษร เป็นแม่บ้าน มีคนบอกว่าพ่อบ้านปีนี้เหมือนกะปี
ก่อนเป๊ะเลย จะว่าไปก็จิง..55
โดยรวมปีนี้ดูดีเลยล่ะ แต่เสียตรงการ flow งานอย่างเดียว เหมือนกะว่าน้องเค้าแบ่งหน้าที่ว่าคนไหนจะทำอะไรในวันจริง แต่ไม่ได้ให้
รับผิดชอบส่วนนั้นอย่างชัดเจน ก็เลยไม่รุตารางว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง..(ซ้ำรอยปีก่อน) แต่ไม่เปงไรหรอก ทำดีที่สุดแล้ว อีกอย่างนี่
เป็นงานแรกของน้องๆปีสองด้วย… มันเป็นประสบการณ์ที่ดีนะ ได้เรียนรู้หลายอย่างเลยล่ะ โดยเฉพาะการทำงานกับคนกลุ่มใหญ่ ต่าง
คณะ ต่างความคิด… ที่สำคัญได้รู้จักเพื่อนๆในอีกด้านนึง (ทำไมปีก่อนเราไม่คิดอย่างงี้ได้มั้งน้าา มัวแต่จะหนีปัญหา หนีความพ่ายแพ้
มัวแต่โทษว่าตัวเองทำไม่ดี น้องไม่ประทับใจบ้าน…ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทำให้ความคิดเราเปลี่ยนไป)
ปีนี้ฝนดันตกทั้งสองคืนเลย.. process พังทลายหมดเลย วอ ก็ล่ม บายศรีกลาง ก็เจ๊ง บายศรีบ้านก็ไม่ลงตัว กว่าจะได้ line น้องมา
บายศรีก็ เกือบตี 1 สงสารน้องๆจัง… แต่สุดท้ายมันก็จบลงได้ด้วยดีนะ พร้อมกับน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ และประทับใจของน้องๆ และพี่ๆ
และความกดดัน ความเหนื่อย ความท้อ และความสับสนในการทำงาน ก็อาจทำให้คนเสียน้ำตาได้โดยง่าย….เฮ้อ พ่อบ้าน แม่บ้าน (ทั้ง
สองปีแหละ…พี่เข้าใจความรู้สึกดี..)
"การที่เราจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของใครสักคนหนึ่ง ต้องดูที่ภาวะที่มีความกดดันมากๆ"
