12 Sep 10 : จับฉ่ายโหมด

หลังจากจบช่วงเวลางานเร่งก็ได้กลับมาบ้านเสียที ตั้งแต่ย้ายมาบ้านใหม่ เรานอนที่ office มากกว่าที่บ้านเสียอีก >< แต่มันก็จำเป็นหว่ะ งานเร่ง ต้องเขียนอะไรใหม่ๆ ต้องเรียนรู้โดยใช้เวลาอันสั้น จะศึกษาเองก็ต้องใช้เวลานิดนึง ก็เลยต้องศึกษาจากผู้มีประสบการณ์นี่ล่ะ ทำงานไปเรื่อยๆสงสัยอะไรก็ถาม ถามเสร็จก็ทำๆๆๆ แต่เราไม่ชอบการศึกษาอย่างงี้ว่ะ เราชอบศึกษาพื้นฐานให้แน่นก่อนแล้วค่อยเอามาประยุกต์ใช้ สรุปคือเราควรจะรู้ basic และ concept รวมถึง Architecture ของสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ก่อน แล้วค่อยเอาไปใช้พัฒนาจริงๆ มันจะมีประสิทธิภาพกว่า รู้สึกเหนื่อยและเครียด เวลาต้องศึกษาอะไรใหม่ๆแล้วมีเวลามาบีบ ให้ตายสิ!! คนแต่ละคนแม้จะมีเป้าหมายเหมือนกัน แต่ขั้นตอนและวิธีการที่จะไปสู่เป้าหมายนั้นย่อมแตกต่างกัน ยอมรับว่าช่วงที่ผ่านมาเครียดจริง ปวดหัวจริง จิตตกจริง ไม่ได้ใช้ตัวแสดงแทน นะจ๊ะ >< 

โดยส่วนตัวช่วงหลังๆเป็นคนที่สมาธิสั้น ค่อนข้างใช้เวลาพอสมควรในการทำความเข้าใจเรื่องอะไรสักอย่าง.. จะมีบางช่วงที่องค์ลง เหมือนมีโปรโมชั่น สมาธิแน่วแน่มาก สามารถเข้าใจอะไรก็ได้ในแว๊ปเดียว แล้วจำติดหัวนานด้วย สิ่งวอกแวกทั้งหลายก็ไม่สามารถหยุดฉันได้ แม้แต่ความหิว… >< 

และพอต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า lnw โอ้วบร๊ะจ้าววว… มันคนละเรื่องกันเลย ประสิทธิภาพมันต่างกันจริงๆหว่ะ คนรอบข้างที่ใกล้ชิดเราอาจจะบอกว่าเราก็เทพ แต่เทพก็แบ่งได้หลายระดับนะจ๊ะ >< เวลายิ่งผ่านยิ่งเกิดการเปรียบเทียบมากขึ้น เราก็เข้าใจนะว่าแต่ละคนก็มีวิธีการในการเรียนรู้ไม่เหมือนกัน แต่มันกดดันหว่ะ เฟลด้วย >< ยิ่งพูดไปมากๆก็เหมือนเล่า blog เก่าๆ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เราอยากปรับปรุงนะ ไม่ใช่ว่าเราจะย่ำอยู่อย่างงี้ไม่ไปไหน มันไม่ใช่วิสัยของเราเว่ย.. เราพร้อมจะก้าวต่อไปนะ แต่ตอนนี้ขอทำให้กระบวนการในหัวของเรากลับมาให้เหมือนเดิมก่อน.. ทำไงก็ยังลองผิดลองถูกอยู่ ถ้าไม่ได้จะไปให้หมอผ่าหัวเล่น ><

 

กลับเข้ามาประเด็นที่ต้องการเขียนจริงๆก่อน >< พอมีโอกาสได้กลับมานอนบ้านก็จะหาเวลาไปออกกำลังกายครับ ว่ายน้ำที่สระในหมู่บ้านนี่ล่ะ เฉลี่ยตอนนี้ว่ายเดือนละครั้งได้ 55 หวังว่าหลังจากนี้จะมีเวลาว่ายมากขึ้น เพราะตั้งแต่ซื้อกางเกงว่ายน้ำกับแว่นว่ายน้ำสายตาอันใหม่มา เพิ่งได้ใช้แค่ครั้งเดียวเอง ><.. วันนี้ก็วิดพื้น ยกดัมเบลล์ด้วยนิดหน่อย พอกระตุ้นให้กล้ามเนื้อได้ทำงานบ้าง  ^^ 

และระหว่างที่ว่ายน้ำอยู่นั้น อยู่ดีก็นึกถึงตอนเด็กๆหว่ะ จริงๆก็ไม่เด็กนะ ป.3 ป.4 มั้ง.. ตอนที่เพิ่งย้ายมากรุงเทพฯใหม่ๆ ต้องนั่งรถโรงเรียนไปเรียนทุกเช้า จากบางพลัดไปเสสะเวชท่าพระ ทุกเช้าหม่าม้าต้องมาปลุกที่ชั้น 4 ปลุกอย่างเดียวไม่พอก็ต้องฉุดมือเราให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วไปนั่งรอที่ปลายเตียง รอให้เราขี่หลัง แล้วก็แบกเราลงบันไดไปชั้น 2 ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเราก็ขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียน รอกินอาหารเช้าที่โต๊ะ แล้ววันไหนที่ขี้เซาจัดๆ หม่าม้าก็ต้องแบกลงไปชั้น 1 เพื่อไปรอรถโรงเรียนแต่เช้า ต้องก้มเปิดประตูม้วนอันหนักอึ้งอีก ส่งเราเรียนเสร็จ ก็ต้องทำงานบ้านต่อ แล้วก็เตรียมตัวไปทำงาน.. วันนี้ก็นั่งคิดว่าหม่าม้าแบกได้ไงว่ะ ตอนนั้นก็อายุ 45 แล้วนะ.. ไม่ใช่น้อยๆ  ถ้าเกิดก้าวพลาดล้มตกบันไดขึ้นมาจะเป็นยังไง (ตอนคิดเราคงยึดน้ำหนักตอนนี้ล่ะนะ ก็เลยรู้สึกผิดเป็นพิเศษ) แง่มๆ ก็เลยคิดว่าหม่าม้าเราทำเพื่อเรามามากมายขนาดไหน คอยดูแลเรา อดหลับอดนอน อาบเหงื่อต่างน้ำ หาเงินเลี้ยงดูเรา ให้การศึกษาเรา บุญคุณมากล้นเหลือหลาย เราคงต้องดูแลท่านให้ดีให้สมกับที่ท่านดูแลเราจนเติบใหญ่ได้จนถึงขนาดนี้ 😀

 

ลูกหมารักหม่าม้าก๊าบบบ..

ธีรเดช จับฉ่ายโหมด

 

ปล. วันนี้ยิ้มให้สระว่ายน้ำ ท้องฟ้า และต้นไม้รอบๆสระด้วยล่ะ บ้าไปแร้วววววววว

3 thoughts on “12 Sep 10 : จับฉ่ายโหมด”

  1. เป็นอันที่เขียนได้หลายอารมณ์เนอะ
    ตอนแรกๆ อ่านไม่รู้เรื่องง่ะ ยากเกิน ><
    รู้แต่ตอนจบ เพี้ยนจริงๆด้วย 555

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *